Na co dzień trudnię się opowiadaniem bajek na dobranoc, zatem mogę opowiedzieć jedną i Wam.

Był sobie kiedyś mały samochodzik Bis, który był strasznie ciekawski. Wszystko go interesowało i wszystko chciał zobaczyć. Największą ciekawość wzbudzał w nim daleki kraj – Stany Zjednoczone. Mały Bis marzył dniami i nocami o tym, że kiedyś na swoich malutkich kółkach dojedzie do Stanów Zjednoczonych, gdzie wszyscy zobaczą, jaki jest mały i fajny, i będą go lubić. Ze swoich pomysłów zwierzył się swojemu większemu koledze Polonezowi. Ale Polonez ostudził jego zapał – “posłuchaj, mały Bisie” – rzekł Polonez – “w Stanach Zjednoczonych samochody są zupełnie inne, dużo większe niż ty. Ale nie to jest najgorsze. Dostępu do USA bronią trzy straszne potwory: DOT, NHTSA i EPA. Wielu przy nich poległo. Wielu większych i silniejszych niż ty, mały samochodziku”. Mały Bis przeraził się, ale nie zrezygnował ze swoich planów. Wprawdzie bał się spotkania z nieznanymi strażnikami USA, ale nie ma nic straszniejszego od strachu, a prawdziwa odwaga to bać się, ale spróbować. I gdy tylko nadarzyła się okazja, wjechał na statek płynący przez wielkie morze do Stanów Zjednoczonych. Szczegóły podróży pominę, ale po wielu tygodniach wreszcie mały Bis zjechał na ląd w nowojorskim porcie. Hej, nie jest tak źle – powiedział sobie, raźno pędząc w kierunku bramy, choć nieco onieśmielały go rozmiary otaczających go Chevroletów i Cadillaców, jednak powiedział sobie – jestem mały Bis, nie przeraża mnie nic, jestem w końcu w USA, nie dam się odesłać do lamusa!
Aż tu nagle drogę zastąpił mu potwór! Potworny był! Szary, szeleszczący, ponury jak listopadowa ulewa, a głowę miał z tysiąca głów, a ciało miał z tysiąca ciał ubranych w garnitury i krawaty.
“JAM JEST DOT!” – ryknął potwór. “A TY KTO JESTEŚ?”
“Ja jestem mały Bis, nie przeraża mnie nic” – odrzekł Bis, choć w środku cały drżał, a płyn chłodniczy zaczął mu się gotować z przerażenia.
“GDZIE SĄ TWOJE SIDE MARKERS?”
“Nie wiem o czym mówisz potworze, ja jestem mały Bis z Polski, przyjechałem obejrzeć Stany Zjednoczone, chciałem żebyście mnie tu polubili bo jestem mały i fajny”
“BEZ SIDE MARKERS NIE WPUSZCZAM” – zaryczał potwór. Mały Bis zamarł. Ale nagle wpadł na pomysł. “Zostawiłem moje side markers na tamtym statku” – palił Niemca jak zawodowiec – “poczekaj tu chwilę potworze, zaraz po nie wrócę. Czy wtedy mnie wpuścisz?
“MASZ MINUTĘ” – zagrzmiał potwór i odwrócił się tyłem. Wtedy mały Bis – myk! – myknął mu między nogami, gdzie nie zmieściłby się żaden duży samochód, a zanim potwór zauważył to i zaczął go gonić, nasz mały kolega zniknął już za stertą kontenerów. “Nie było trudno” – pomyślał Bis i zaczął ostrożnie jechać w stronę bramy, chowając się za kontenerami i suwnicami. A gdy przejeżdżał koło wielkiej, żółtej suwnicy, ona ożyła. Okazało się, że to drugi z potworów! Bis został chwycony w żelazne dłonie i uniesiony ku górze. “KIM JESTEŚ?”
“Jestem mały Bis, nie przeraża mnie nic, a ty to kto?” – “JA JESTEM NHTSA! GDZIE SĄ TWOJE FIVE-MILE-BUMPERS?”
Na Bisa znowu padł blady strach – “nie wiem o co oni pytają, ale skoro już dotarłem tak daleko…” – i odpowiedział hardo, choć głos mu się łamał “mam w bagażniku!”
HA HA HA – zaryczał potwór – JAK MOŻESZ MIEĆ FIVE-MILE-BUMPERS W BAGAŻNIKU? ŻARTY SIĘ CIEBIE TRZYMAJĄ!!!
“Otwórz i sprawdź” – odpowiedział Bis. Potwór był jednak wielki i miał niekształtne, metalowe łapy przystosowane do znacznie większych samochodów. Nie mógł poradzić sobie z trzymaniem Bisa w jednej łapie, a majstrowaniem przy bagażniku drugą i w końcu mały Bis wyśliznął mu się z łap, i wylądował na czterech kołach na ziemi. “Dobra nasza!” – pomyślał Bis, pędząc ile sił w korbowodach do majaczącej w oddali bramy portu. Już był prawie przy niej, ale wiedział, że potwory były trzy. Nagle nad bramą pojawił się cień. Ten potwór był najstraszniejszy. Miał postać kuli z czarnego dymu, który dusił małego Bisa i odbierał mu zmysły, a z kuli strzelały płomienie.
“JAM JEST EPA!” – głos potwora brzmiał jak rozrywanie stali, jakkolwiek by nie brzmiało rozrywanie stali – “POKAŻ MI SWÓJ SMOG EMISSIONS CERTIFICATE”. Mały Bis wiedział, że temu potworowi nie ucieknie. “Nie mam takiego”, powiedział i dodał “ale przyjechałem tu odwiedzić wasze duże, piękne auta i pokazać im, że małe też może być fajne. EPA, proszę, wpuść mnie do USA!”. “NIGDY!!!” ryknął potwór tak, że aż ziemia zadrżała. Wtedy Bis zobaczył, że NHTSA i DOT stoją za nim i zrozumiał, że jest w prawdziwej matni. “Co ze mną zrobicie?” – spytał cichutko.
“NIE CHCEMY TWOJEJ ŚMIERCI. JESTEŚMY TYLKO STRAŻNIKAMI.” – odrzekły potwory. “ODEŚLEMY CIĘ TAM, SKĄD PRZYBYŁEŚ.”. Małemu Bisowi zaczęło się jeszcze bardziej kręcić w głowie, aż wreszcie stracił swoją mechaniczną przytomność. Kiedy się ocknął, zobaczył że jest na ulicy w swoim rodzinnym Rzeszowie, a nad nim czule nachyla się Polonez. “Mój mały Bisie, ty żyjesz” – krzyknął uradowany Poldek. “Myślałem, że umarłeś – właścicielka nalała ci diesla zamiast benzyny”.
“Oj, Polonezie… miałem taki straszny sen, śniło mi się że byłem w USA, i były tam potwory… i goniły mnie…” – “już dobrze, już dobrze” – uspokajał go kolega z FSO – to tylko majaki. Jesteś w domu. Zaraz zmienimy ci olej i będziesz jak nowo narodzony”. Mały Bis ucieszył się, że jest u siebie, gdzie wszystkich zna, i wszyscy znają jego. I już nawet gotów był uwierzyć, że jego wyprawa do USA nie była prawdą, a jedynie złym snem wywołanym chorobą. Jednak gdy pewnego dnia spojrzał w lustro i zobaczył swój licznik w milach, nie był już o tym taki przekonany…

I tak to było naprawdę, a nie tak jak te bzdury w opisie.

link