Wyobraźmy sobie samochód idealny na złomnik. Jest z lat 70. lub wczesnych 80., jest to pojazd użytkowy lub specjalny, jest w stanie bardzo mocnego zużycia, ale jeździ i działa, ma pełno idiotycznych rozwiązań, a na dodatek jest produkcji japońskiej. Dodajemy wszystko do siebie, mieszamy (jak w piosence “Być jak Robert Makłowicz”), trząchamy, miąchamy, praca wre, kręci się maszyna, zapala się lampka “gotowe” i oto jest. Toyota Dyna.

No zasadniczo, to dla mnie taki model BU12 ma same zalety, ponieważ nie dość że jest to Toyota, to jeszcze mamy VAT-owóz, praktyczną pakę do przewozu węgla, no i można jeździć na “oszczędnościach”. Można pojechać na dowolny zlot zabytków i zrobić dobry obciach, albo na rajd i jechać tym autem próby sportowe. Po prostu Dyna wzbudziła we mnie niezdrowy entuzjazm, jaki rzadko mnie ogarnia w stosunku do jakiegoś samochodu (niestety ostatnio zdarza się to częściej za sprawą opisywanej niedawno wyprawy). Właściwie to już zdecydowałem się, że w sobotę założę odpowiedni strój, odpalę T-czwórkę i pojadę do Pułtuska klarować sprzedającemu, że potrzebuję taniego auta do wożenia piachu i kostki Bauma i że “bede leciał od Nowego Dworu”, i “a na różowym to pojedzie, he he he?” oraz także “przeegląd to jest panie nieepotrzebny, my tylko po wioskach wozimy, u nas Zbyszek z Kympiastego jest za policjanta, un też wyngla potrzebuje, to przecież sam se nie bedzie przeszkadzał nie?” – cały arsenał rasowych tekstów miałem przygotowany i przećwiczony.

Jakże się myliłem. Sprzedający doskonale wie co ma, przynajmniej w swoim mniemaniu. Zadziwiające jest, że wozi tym autem towary od 1993 r., ale chciałby, żeby trafiło w ręce pasjonaty, konesera, kolekcjonera itp. mitycznych stworów. Zadziwiające, że sam zamęcza tę ciężarówkę od 18 lat, ale chciałby, żeby ktoś ją odrestaurował. Zadziwiające, że na pytanie o homologację VAT-1 odpowiada “nie wiem”. Zadziwiające, że twierdził uparcie, że auto wcale nie jest żółte w środku i zielone na zewnątrz, tylko że ma całkowicie oryginalny lakier. Zrobił na mnie wrażenie człowieka, który nigdy w życiu nie widział tego auta. Dość dobrze zna za to cenę: kończy się ona na “naście tysięcy złotych”. Można tylko mieć nadzieję, że cierpliwość zostanie wynagrodzona i za trzy miesiące cena zostanie opuszczona niżej niż spodnie latynomurzyńskich raperów z LA. Chociaż może rzeczywiście DYNA jest jeDYNA i liczni kolekcjonerzy starych, japońskich ciężarówek pobiją się o nią do absurdalnych kwot?

link